«Όποιον και να ρωτήσετε, θα σας πει ότι δεν είμαι και πολύ καλός άνθρωπος. Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτή η λέξη. Πάντα συμπαθούσα τους παλιανθρώπους, τους παράνομους και τα ρεμάλια... Δε τα γουστάρω εκείνα τα καλοξυρισμένα αγοράκια, με τη γραβάτα και την καλή δουλειά. Μου αρέσουν οι απελπισμένοι άνθρωποι, οι άνθρωποι με τα σπασμένα δόντια, τα σπασμένα μυαλά και τους σπασμένους τρόπους. Αυτοί με ενδιαφέρουν. Είναι γεμάτοι εκπλήξεις και εκρήξεις. Για μένα οι έκφυλοι έχουν περισσότερο ενδιαφέρον από τους αγίους. Οι αλήτες με ξεκουράζουν, γιατί και ‘γω αλήτης είμαι. Δε γουστάρω τους νόμους, τη θρησκεία, την ηθική και τους κανόνες. Δε γουστάρω να με φορμάρει η κοινωνία στα μέτρα της...»
«Αγαπώ τα τσογλάνια και τους χασίκλες, τους κλέφτες, τις πουτάνες, τους ρεμπέτες και τους πούστηδες γιατί μάχονται κάθε μορφή εξουσίας. Και τους αγαπώ πιο πολύ γιατί τα καταφέρνουν και επιζούν κόντρα στην αστυνομία, κόντρα στον ποινικό νόμο, κόντρα στην απαίσια ηθική των μικροαστών, κόντρα στον φλογερό εαυτό τους».
Δύο άνθρωποι που έζησαν στο περιθώριο, επειδή το θέλησαν, καθώς μέσα στον υπόκοσμο και στη λεγόμενη -από τους μικροαστούς- υποκουλτούρα του, βρήκαν τους αληθινούς ανθρώπους. Αυτούς που ζουν με τα καθημερινά προβλήματα, τα πάθη τους, τις ανθρώπινες ατέλειες, αυτούς που δεν φοράνε προσωπεία και δεν υποκρίνονται, αυτούς που τελικά είναι οι μόνοι ελεύθεροι σε μια θλιβερά δήθεν κοινωνία.
Σημείωση: Ο Ηλίας Πετρόπουλος όταν ρωτήθηκε γιατί δεν επιστρέφει στην Ελλάδα (ζούσε στο Παρίσι) είπε όντας απογοητευμένος από την χώρα του:
" Βεβαίως τυγχάνω υποχρεωτικώς Έλλην, αλλά η χώρα μου με κουρελιάζει. Και είπα στη γυναίκα μου: -όταν ψοφήσω, εδώ, στο Παρίσι, να κάψεις το κουφάρι μου στο κρεματόριο και να ρίξεις τις στάχτες μου στον υπόνομο. Τέτοια είναι η διαθήκη μου".
Αξίζει να δει κανείς το ντοκυμαντέρ: " Ένας κόσμος υπόγειος"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου