~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ο φωνογράφος, κοινώς γραμμόφωνο, (αγγλ. Phonograph) είναι μια από τις πρώιμες συσκευές για την εγγραφή και αναπαραγωγή ήχου. Κατασκευάστηκε από τον Αμερικανό Τόμας Άλβα Έντισον (Thomas A. Edison) (1847 – 1931) το 1877. Η ιδέα της εγγραφής ήχου με παρόμοιο τρόπο υπήρχε από τουλάχιστον μισό αιώνα πριν, αλλά ο Έντισον με την κατασκευή του της έδωσε σάρκα και οστά. [Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια]

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ιστορίες... καθημερινής τρέλας... από την ζωής μας

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Alternative Festival of Solidarity & Collaborative Economy Κοινότητα

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2015

Πραγματικότητα και φαντασία στα δημοτικά τραγούδια

ΑΡΘΡΟ 

Σε μια τόσο περιγραφική ποίηση όσο είναι η δημοτική, η πραγματικότητα σε όλες τις εκφάνσεις της είναι δεδομένο ότι κατέχει τον σημαντικότερο ρόλο. Και όταν μιλάμε για πραγματικότητα δεν εννοούμε την συμβολική, ή την ιμπρεσσιονιστική, ή την οποιαδήποτε άλλη, εννοούμε την «διά γυμνού οφθαλμού» ορατή, αυτή που συμβαίνει ή που μπορεί να συμβαίνει κάθε μέρα, μπροστά σε όλους.
Ο δημοτικός ποιητής μιλάει και τραγουδάει για αυτά που βλέπει: την φύση που τον περιβάλλει και τις εναλλαγές της, τα γεγονότα που συμβαίνουν, κοινωνικά, πολεμικά, θρησκευτικά και άλλα, τους ανθρώπους και τις σχέσεις που υπάρχουν μεταξύ τους, τις ανάγκες τους. Παρατηρεί ό,τι τον περιβάλλει και διηγείται μια ιστορία, δίνοντας έμφαση σχεδόν αποκλειστικά στα γεγονότα. Από εκεί και πέρα, η συναισθηματική φόρτιση είναι το προϊόν που μπορεί ή όχι να προκύψει στο τέλος. Και επειδή αυτό που έχει πρωταρχική σημασία είναι τα συναισθήματα που θα βιώσει το κοινό, τα συναισθήματα του ήρωα περνάνε μοιραία στο περιθώριο. Δεν αγνοούνται όμως, καθόλου. Η ιδιαιτερότητα της δημοτικής ποίησης έγκειται στην ισορροπία που επιτυγχάνεται ανάμεσα στο ίδιο το τραγούδι ως λογοτεχνικό προϊόν, την ιστορία και την επίδρασή του και το κοινό του, τον αποδέκτη, δηλαδή, του μηνύματος. 
Τα συναισθήματα των ηρώων λοιπόν ακόμα και όταν δεν αναφέρονται ξεκάθαρα, δεν απαλείφονται, το αντίθετο μάλιστα: αποκαλύπτονται με έμμεσο τρόπο, μέσα από τις πράξεις που συντελούνται και που αφηγείται ο ποιητής. Τα κλέφτικα, τα ακριτικά (και δεν αναφέρομαι στα πλέον γνωστά όπως αυτά του Διγενή αλλά περισσότερο σε εκείνα που έχουν ακριτικούς ήρωες όπως ο Πορφύρης και ο Κωνσταντίνος), κάποιες παραλογές όπως «Του νεκρού αδερφού» και ιδιαίτερα τα μοιρολόγια, είναι καθρέφτες συγκινησιακής φόρτισης. Σε κανένα μοιρολόγι παρόλα αυτά δεν συναντάμε εκφράσεις του τύπου «πονάω», «υποφέρω», «είμαι δυστυχισμένος», αντίθετα έχουμε «πού βρίσκεσαι τώρα», «τί κάνεις εκεί που είσαι», «τί βλέπεις», «να έρθω να σε βρω να σου φέρω αυτό ή εκείνο», «θα μιλήσω στον Χάρο/στον Θεό/στον Αρχάγγελο», «θα φτιάξω γέφυρα να έρθω»[1]. Το συναίσθημα της απώλειας, καταλυτικό και βίαιο όσο λίγα, μετουσιώνεται σε πραγματικό, σχεδόν χειροπιαστό δεδομένο μέσω της πράξης. Ο άνθρωπος στα δημοτικά τραγούδια δεν μένει ακίνητος μπροστα στο θέαμα της όποιας πραγματικότητας αλλά παίρνει άμεσα θέση απέναντι του και το ερώτημα είναι πάντα το ίδιο: τι συνέβη, τι θα κάνουμε, πώς θα προχωρήσουμε από εδώ και πέρα ως μονάδα αλλά κυρίως ως κοινότητα. 
Η δημοτική ποίηση παράγει συγκίνηση όχι επειδή ξεδιπλώνει συναισθήματα στο ακροατήριο σαν μασημένη τροφή, αλλά επειδή εκθέτει τις συνθήκες και τις καταστάσεις εκείνες που τα παράγουν στο κάθε άτομο ξεχωριστά. Όταν το άτομο αναγνωρίζει τον εαυτό του σε μια ιστορία, τότε αισθάνεται ό,τι και ο ήρωας που τη βιώνει στο τραγούδι. Τα συναισθήματα λοιπόν προκαλούνται, κάθε φορά και από την αρχή, δεν προσφέρονται. Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον το γεγονός ότι στα δημοτικά τραγούδια στο σύνολό τους δεν υπάρχει μεμψιμοιρία: οι λέξεις είναι πράξεις, τόσο ο λαϊκός ποιητής όσο και το κοινό του ταυτίζονται μεν με το συγκινησιακό φορτίο αλλά το πραγματικό ζητούμενο είναι οι πράξεις που θα επακολουθήσουν. Από κάθε άποψη το δημοτικό τραγούδι είναι μια ποίηση της δράσης. 

Μάτια μου, σ’επεθύμησα θέλω να σ’ανταμώσω.
- Εσύ σαν μ’επεθύμησες, θέλεις να μ’ανταμώσεις,
μένα ο Χάρος με πουλάει, έβγα κι αγόρασέ με.
- Σαν τι γυρεύει, μάτια μου, να βγω να σ’αγοράσω;
- Γυρεύει χίλια φίρφιρα και δύο κασέλες μόσκο,
Τον ήλιο τον ατήρητο να του τον κατεβάσω.
- Τα φίρφιρα θα δανειστώ, το μόσκο θα ντον πάρω,
Τον ήλιο τον ατήρητο, πώς να ντον κατεβάσω;[2]

Καστρί Κυνουρίας. Λαογραφία Γ’, 490.6
Κρις Λιβανίου

[1] Παραφράζω εδώ, δεν πρόκειται για συγκεκριμένους στίχους, μόνο για παραδείγματα σε εννοιολογικό επίπεδο.
[2] Guy Saunier, Ελληνικά δημοτικά τραγούδια. Τα μοιρολόγια.εκδ. Νεφέλη, Αθήνα, 1999, σελ. 202.

__________________
http://stigmalogou.blogspot.gr/2015/11/blog-post_4.html

Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2015

EΡΜΗΣ Ο ΛΟΓΙΟΣ: Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του συγγραφέα και δημοσιογράφου Γιώργου Λεκάκη

EΡΜΗΣ Ο ΛΟΓΙΟΣ: Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του συγγραφέα και δημοσι...:



ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΝΕΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ




«Μουσικής Μύηση»
του Γιώργου Λεκάκη




Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του
συγγραφέα και δημοσιογράφου Γιώργου Λεκάκη (www.lekakis.com) με τον τίτλο «Μουσικής
Μύηση»
. Ο τίτλος και μόνο μας δίνει τον λόγο για τον οποίο γράφηκε αυτό
το βιβλίο, αφού κάνει το εύγλωττο λογοπαίγνιο μεταξύ των ομορρίζων λέξεων
«μουσική» και «μύηση» - αμφότερες ξεκινούν από την ρίζα μυ-, την κατ’ εξοχήν
ρίζα που δίνει λέξεις σχετικές με την κίνηση…
Στο 230 σελίδων βιβλίο του Γιώργου
Λεκάκη «Μουσικής Μύηση», που κυκλοφόρησε από την «
MadMelody», διαβάζουμε θέματα σχετικά με την
μουσική και την μουσική παιδεία, κυρίως σχετιζόμενα με τις απαρχές της
μουσικής, στην αρχαία Ελλάδα, τις δυνατότητές της, την ευεργετική και ιαματική
της δύναμη, την επιρροή της στον ανθρώπινο εγκέφαλο, το νερό, την γεύση των
φαγητών και των προϊόντων, κ.ά. με τα οποία δεν καταγίνονται τα περισσότερα
βιβλία μουσικής.

Την μουσική ονόμασε… Μουσική ένας
αρχαίος Έλληνας σοφός! Έκτοτε όλες οι χώρες του κόσμου με αυτήν την λέξη
γνωρίζουν αυτήν την τέχνη! Η κιθάρα εφευρέθηκε και πρωτοπαίχθηκε στον
Κιθαιρώνα, απ’ τον οποίο ονοματίσθηκε κιόλας! Ποιος ήταν ο πρώτος λυράρης του
κόσμου; Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν μουσική που ηρεμούσε, που προκαλούσε ανώδυνους
τοκετούς, που επηρέαζε τα αμπέλια και έδιναν καλύτερο κρασί, κλπ. Σ’ αυτά και
σε πολλά άλλα απαντά το βιβλίο.
Έτσι ανάμεσα στα κεφάλαιά του
διαβάζουμε τίτλους και θέματα όπως «Μύρια τα μύχια: Εισαγωγή στην μύηση
– Η μουσική κινεί», «Τι
έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες σοφοί για την μουσική
», «Ας μιλήσουμε για τον ήχο»,
«Στα βάθη της μουσικής», «Ο Λάσος απ’ την Ερμιόνη -
ένας των 7 σοφών της αρχαιότητος - είναι ο ευρετής του όρου «μουσική!», «Η
κιθάρα ονομάσθηκε έτσι γιατί πρωτοήχησε στον Κιθαιρώνα της Βοιωτίας!
Ο
Αμφίων, ο πρώτος λυράρης! Έπαιζε
λύρα και οι πέτρες συναρμολογούσαν
από μόνες τους τα τείχη των Θηβών! Η μουσική κινεί! Και αυξάνει την
παραγωγικότητα!», «Τα Δήλια, η… “
Eurovision” της αρχαιότητος,
αφού κάθε χρόνο, κατά τα Δήλια, που
γίνονταν Μάιο, συνέρρεαν στην Δήλο νέοι και νέες απ’ όλον τον κόσμο, για να
τραγουδήσουν ύμνους στον Απόλλωνα. Πόλεις
έπεμπαν μουσικά συγκροτήματα και χορωδίες.
Την γιορτή παρακολουθούσαν άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Τραγουδούσαν και χόρευαν οι Δηλιάδες Νύμφες», «Μαρσύας: Μουσικός, που το έπαιξε “φίρμα”
στον Απόλλωνα… Εφηύρε τον δίαυλο! Απ’
το αίμα του γεννήθηκαν οι Σάτυροι», «Άπτερα:
Πώς η ήττα σε έναν διαγωνισμό
μουσικής, σου “κόβει τα φτερά”», «Κλονάς: Ο ευρετής επτά αυλωδικών νόμων!!!», «Τέττιγες:
Η… λαογραφία των εντόμων, που
κάποτε ήταν ο πλέον φιλόμουσος λαός της γης», «Τι λόγο ύπαρξης είχε η
αρχαία Επτάηχος Στοά στην Ολυμπία; Ο επαναλαμβανόμενος ήχος ηρεμεί και
επαναπρογραμματίζει τον εγκέφαλο. Απόκρυφη γνώση των ιερατείων», «Η μαία Ιστορίδα πετύχαινε ανώδυνους
τοκετούς με μουσική και τραγούδια
. Μέθοδος γνωστή από τα αρχαία χρόνια»,
«
Νανούρισμα,
το κατ’ εξοχήν ηρεμιστικό (τραγούδι)»,
«
Aιώρα: Το αρχαίο τραγούδι των
κοριτσιών. Από την αλήτιδα στα τραγούδια της κούνιας. Γιατί οι αρχαίοι
έβαζαν κοπέλλες και τραγουδούσαν στα αμπέλια για καλό κρασί», «
Η μουσική επηρεάζει το νερό. Το νερό γίνεται καλύτερο όταν ακούει
καλύτερη μουσική», «Ο ήχος επηρεάζει
την γεύση
!», «Η μουσική του δάσους
- Πτηνών ώρες και συμβολισμοί.
Οι ώρες που τραγουδούν τα πουλιά, μας δείχνουν τον δρόμο της τέλειας
χαλάρωσης δια της μουσικής», «Τι μουσική άκουγε ο Άη Βασίλης; Εισαγωγή-μύηση στην μουσική
της Καππαδοκίας
», κ.ά.
Το βιβλίο κλείνει με 12 σελίδες σχετική ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ!
Το βιβλίο προλογίζει ο κ. Βασίλης Πυλαρινός, ιδιοκτήτης
της
Mad Melody.

Το βιβλίο μπορείτε να το
βρείτε στην «
Mad Melody», www.madmelody.gr
στην Αθήνα (Τριανταφυλλοπούλου
21, ΤΚ 10443 Σεπόλια, τηλ.210-81.04.036-7, τηλ/πο 81.04.884)





























και στην Θεσσαλονίκη (βιβλιοπωλείον «Αριστοτέλειον», Ερμού 61, τηλ. 2310-282.782).

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2015

Ποίηση - Κωνσταντίνος Γκερμπεσιώτης





Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο με τίτλο ''Ο Χαλασμένος χρόνος'' του Κωνσταντίνου Γκερμπεσιώτη , από τις εκδόσεις ''ΥΦΟΣ'' http://yfos-texnes.blogspot.gr/

Πέμπτη 6 Αυγούστου 2015

What is that? (Τι είναι αυτό;) 2007





Father and son are sitting on a bench. Suddenly a sparrow lands across them.

Cast
Father: Nikos Zoiopoulos
Son: Panagiotis Bougiouris

Directed by: Constantin Pilavios
Written by: Nikos & Constantin Pilavios
Director of photography: Zoe Manta
Music by: Christos Triantafillou
Sound by: Teo Babouris
Mixed by: Kostas Varibobiotis
Produced by: MovieTeller films

Πέμπτη 14 Μαΐου 2015

Το γραμμόφωνο, το μαγνητόφωνο και η εθνομουσικολογία

         ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ        

Δύο από τους κυλίνδρους που ηχογράφησε 
ο J.W. Fewkes το 1890 (Πηγή: Library of Congress)

Ένα απόσπασμα από μελέτη του Φοίβου Ανωγειανάκη, δημοσιευμένη στην «Επιθεώρηση Τέχνης»(*) είναι όσα ακολουθούν – κατατοπιστικά για όσα αναφέρονται στον τίτλο, που βρίσκω ότι και αυτά πρέπει να βρουν τη θέση τους στον «Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας»:

«Η εθνομουσικολογία δεν θα μπορούσε ν' αναπτυχθή ως ανεξάρτητη επιστήμη αν δεν είχε εφευρεθή το γραμμόφωνο», υποστηρίζει ένας απ” τους σημαντικώτερους εκπροσώπους της, ο Ολλανδός εθνομουσικολόγος Jaap Kunst.
Πραγματικά, κι αν ακόμα εκλάβουμε σαν ένα αφορισμό την παραπάνω φράση του Kunst, η βοήθεια του γραμμοφώνου -και σε συνέχεια του μαγνητοφώνου- είναι ανυπολόγιστη. Μόνο με το μηχανικό αυτό μέσο ο ερευνητής είναι σίγουρος για την ακρίβεια της «καταγραφής» του μουσικού υλικού. Και σήμερα δεν νοείται πια μουσική αποστολή χωρίς την βοήθεια του μαγνητοφώνου.
Χάρις σ” αυτό μπορεί να διαφυλαχτεί σε μια καταγραφή, πέρα απ” τα διαστήματα και τον ρυθμό, το ύφος της μουσικής. Ο έρρινος τρόπος λ.χ. με τον οποίο τραγουδά η γυναίκα στην Ινδονησία ή η υψηλή κεφαλική φωνή των Πυγμαίων, για ν” αναφέρουμε δυο μόνον παραδείγματα. Στοιχεία, τόσο απαραίτητα για την μελέτη μιας μουσικής, όσο και η τονικότητα, τα διαστήματα και ο ρυθμός των μελωδιών της.
Η πρώτη χρησιμοποίηση του γραμμοφώνου, γι” αυτόν τον σκοπό, έγινε στην Αμερική το 1889, από τον W. Fewkes, που κατέγραψε μελωδίες των Ινδιάνων Zuni.
Πέντε χρόνια αργότερα, το 1894, χρησμιμοποιείται για πρώτη φορά και στην Ευρώπη, απ” τον Ούγγρο B. Vikas, για την καταγραφή Ουγγρικής λαϊκής μουσικής.
Έκτοτε, την επιστημονική, με την βοήθεια του γραμμοφώνου και αργότερα του μαγνητοφώνου, συλλογή, κατάταξη, διαφύλαξη και έκδοση του εθνομουσικολογικού υλικού, αναλαμβάνουν τα διάφορα φωνογραφικά αρχεία που ιδρύονται σ” όλο τον κόσμο. Αρχικά στην Αμερική, κατόπιν η Βιέννη, το 1899, απ” τον E. Exner, στο Βερολίνο, το 1902, απ” τον S. Stumpf κά.
Με βάση τα πλουσιότατα φωνογραφικά αρχεία του Βερολίνου δημιουργείται, την επομένη του Πρώτου Πολέμου, η Γερμανική σχολή της «συγκριτικής μουσικολογίας» (vergleichente Musikwissenschaft). Ο E.M. von Hornbostel, μόνος του ή σε συνεργασία με τους O. Abraham και C. Stumpf, όπως και άλλοι εκδίδουν ένα πλήθος, πρότυπες στο είδος τους, εργασίες, στις οποίες μελετούν, συγκρίνουν και αναλύουν την μουσική διαφόρων εξωευρωπαϊκών λαών ή φυλών (την λεγόμενη «εξωτική» και «πρωτόγονη» μουσική)».
Κώστας Π. Παντελόγλου

____________
(*) Αριθ. τεύχους 124-125, Απρίλης Μάης 1965, Σελ. 284-285. Ο τίτλος της μελέτης αυτής του Φοίβου Ανωγειανάκη, που την συνόδευαν 32 σημειώσεις, ήταν «Η Εθνομουσικολογία και τα λαϊκά όργανα».

ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ ΤΕΧΝΗΣ ΦΟΙΒΟΣ ΑΝΩΓΕΙΑΝΑΚΗΣ

http://www.kosmosnf.gr/2015/02/anogeianakis/

Κυριακή 5 Απριλίου 2015

Charles Bukowski - Ηλίας Πετρόπουλος


«Όποιον και να ρωτήσετε, θα σας πει ότι δεν είμαι και πολύ καλός άνθρωπος. Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτή η λέξη. Πάντα συμπαθούσα τους παλιανθρώπους, τους παράνομους και τα ρεμάλια... Δε τα γουστάρω εκείνα τα καλοξυρισμένα αγοράκια, με τη γραβάτα και την καλή δουλειά. Μου αρέσουν οι απελπισμένοι άνθρωποι, οι άνθρωποι με τα σπασμένα δόντια, τα σπασμένα μυαλά και τους σπασμένους τρόπους. Αυτοί με ενδιαφέρουν. Είναι γεμάτοι εκπλήξεις και εκρήξεις. Για μένα οι έκφυλοι έχουν περισσότερο ενδιαφέρον από τους αγίους. Οι αλήτες με ξεκουράζουν, γιατί και ‘γω αλήτης είμαι. Δε γουστάρω τους νόμους, τη θρησκεία, την ηθική και τους κανόνες. Δε γουστάρω να με φορμάρει η κοινωνία στα μέτρα της...» 







 «Αγαπώ τα τσογλάνια και τους χασίκλες, τους κλέφτες, τις πουτάνες, τους ρεμπέτες και τους πούστηδες γιατί μάχονται κάθε μορφή εξουσίας. Και τους αγαπώ πιο πολύ γιατί τα καταφέρνουν και επιζούν κόντρα στην αστυνομία, κόντρα στον ποινικό νόμο, κόντρα στην απαίσια ηθική των μικροαστών, κόντρα στον φλογερό εαυτό τους».




















Δύο άνθρωποι που έζησαν στο περιθώριο, επειδή το θέλησαν, καθώς μέσα στον υπόκοσμο και στη λεγόμενη -από τους μικροαστούς- υποκουλτούρα του, βρήκαν τους αληθινούς ανθρώπους. Αυτούς που ζουν με τα καθημερινά προβλήματα, τα πάθη τους, τις ανθρώπινες ατέλειες, αυτούς που δεν φοράνε προσωπεία και δεν υποκρίνονται, αυτούς που τελικά είναι οι μόνοι ελεύθεροι σε μια θλιβερά δήθεν κοινωνία.

Σημείωση: Ο Ηλίας Πετρόπουλος όταν ρωτήθηκε γιατί δεν επιστρέφει στην Ελλάδα (ζούσε στο Παρίσι) είπε όντας απογοητευμένος από την χώρα του

" Βεβαίως τυγχάνω υποχρεωτικώς Έλλην, αλλά η χώρα μου με κουρελιάζει. Και είπα στη γυναίκα μου: -όταν ψοφήσω, εδώ, στο Παρίσι, να κάψεις το κουφάρι μου στο κρεματόριο και να ρίξεις τις στάχτες μου στον υπόνομο. Τέτοια είναι η διαθήκη μου".



Αξίζει να δει κανείς το ντοκυμαντέρ: " Ένας κόσμος υπόγειος"

ΑΝΤΙΛΑΛΟΥΝ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ, 1936, ΜΑΡΚΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ





ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ τραγούδι του Μάρκου Βαμβακάρη. Ζεϊμπέκικο. Ηχογραφήθηκε το 1936. Είναι βασισμένο σε παραδοσιακή μικρασιάτικη μελωδία πάνω στην οποία έχουν γραφτεί και άλλα τραγούδια όπως π.χ. το επίσης παραδοσιακό "ΤΑ ΟΥΛΑ ΣΟΥ" και του Ιάκωβου Μοντανάρη "ΜΕ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΑ ΠΕΤΡΑΛΩΝΑ". Σύμφωνα με τον Τάσο Σχορέλη (ΡΕΜΠΕΤΙΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ, τ. α΄) στα πάλκα της εποχής πριν το 1934 τραγουδιόταν το εξής τετράστιχο, μέρος του οποίου μπήκε στο τραγούδι αυτό : "Το σκότος και η φλακή/θέλουν μεγάλο λακριντί/Στ' Ανάπλι και στην Αίγινα/βρε ισοβίτης έγινα"


ΕΦΟΥΜΑΡΑΜ' ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ, 1932, Μ. ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ





ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ. Το πρώτο τραγούδι του Μάρκου Βαμβακάρη στη δισκογραφία. Ηχογραφήθηκε το 1932. Ζεϊμπέκικο. Τραγουδάει ο ίδιος. Ορχήστρα με μπουζούκι, κιθάρα και τζουρά. ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ.
MARKOS VAMVAKARIS, EFOYMERNAME ENA VRADY